“Mijn toekomst ligt in Nederland, in Venserpolder en ook een beetje bij MultiBron.”
Beyen Kahsai (Asmara, Eritrea, 1961)
“Als je het echt steeds spreekt, dan blijft Nederlands veel beter hangen.
Ik ben in 1986 in Nederland gekomen. Het was oorlog in mijn land, Eritrea wilde onafhankelijk worden van Ethiopië en ik ben gevlucht samen met mijn man. Hij was politiek actief en op een bepaald moment moesten we weg voor onze eigen veiligheid. Ik moest mee, anders zouden de Ethiopiërs achter mij aankomen. We kwamen in Amsterdam terecht.
In 1991 zijn we gescheiden. Na mijn scheiding begon mijn leven in Nederland opnieuw. Hier in Venserpolder waar ik het huis kreeg, waarin ik nog steeds woon. Toen we naar Nederland kwamen hadden mijn man en ik samen al een talencursus gedaan. Maar toen ik alleen was ben ik echt twee dagen per week naar school gegaan voor Nederlandse les. Ik heb ook praktische cursussen gedaan, naaien bijvoorbeeld.
Ik heb klachten aan mijn schouders en rug, dus echt werken zat er niet in. Veel zitten is niet goed voor mij, veel staan ook niet. Ik had me bij mijn lot neergelegd: niks aan te doen. Mijn gezondheid zit werken in de weg, ik moet alles voorzichtig doen. Ik had wel lol in het leven hoor, ging wel wandelen en eruit.
In 2012 kwam ik via DWI in een project waarin ze werk aanboden. Ik heb kaarten uitgezocht, bij een bedrijf verschillende dingen ingepakt, planten gestekt bij een kwekerij in Osdorp en in De Venser, het verpleeghuis in Venserpolder, oude mensen daar geholpen bij het eten. Bijna een jaar heb ik dat gedaan. Drie dagen per week, vier uur per dag. De bedoeling was dat het aantal uren opgevoerd zou worden, maar ik kon het aantal van het begin lichamelijk al niet aan. De pijn in mijn schouders en rug werd alleen maar erger. Ik ben op sport gegaan, later op yoga, maar de pijn bleef. Ik wil wel, maar mijn lichaam kan het niet, hoe graag ik het ook wil, het gaat gewoon niet. Ik wil ook niet thuis zitten, maar steeds na het werk voelde ik het in mijn lichaam.
In juli 2013 stuurde mijn klantmanager van DWI me naar BuurtWerkKamer MultiBron, om te kijken of vrijwilligerswerk daar wat voor mij was. Ik kende MultiBron niet, maar ik ben met iedereen sociaal, dus ik dacht: maar eens kijken. Ik heb me meteen aangesloten bij het Babbeluur, dat is vaste club van vrouwen uit de wijk, die op maandagochtend samen komen. Ik heb aangeboden thee en koffie te serveren, dan had ik wat te doen. Ik hou ervan mensen te helpen, we hebben het hier over dingen die we meemaken. Ook ben ik op de dinsdagen gaan breien, maar daardoor kreeg ik weer last van mijn schouders, dus daar moest ik mee stoppen.
Ik heb allerlei cursussen Nederlands gedaan voor ik bij MultiBron kwam, maar echt geleerd heb ik de taal niet. Sinds ik hier kom gaat het opeens veel beter, met andere mensen praten is de beste manier om Nederlands te leren. Ik kon wat ik leerde bij de cursussen niet helemaal onthouden, maar als je het echt steeds spreekt, dan blijft Nederlands veel beter hangen. Als je niet praat, maar alleen leest is het niet genoeg. Als je met andere mensen praat oefen je ook klanken, merk je of wat je zegt over komt. Dat is ook de bedoeling geweest van DWI denk ik: doordat ik bij MultiBron dingen ging doen is mijn Nederlands ook veel beter geworden. Het is nu makkelijker in het dagelijks leven om met de mensen uit de buurt Nederlands te praten, daar is mijn leven echt wel leuker van geworden. MultiBron is in de buurt, er is geen gedoe met vergoedingen van DWI. Toen ik naar yoga ging, moest ik een reiskostenvergoeding regelen, toen ik in Osdorp ging werken ook. Dat was lastig, MultiBron is lekker dichtbij en makkelijk.
Ik zoek steeds naar dingen die ik kan doen, zonder dat mijn lichaam gaat opspelen. Als je maar thuis zit ben je ook meer ziek, dat is niet goed. Ik serveer nu ook het eten uit op vrijdag bij de eettafel MultiBord, dat gaat ook heel goed. Dit jaar ben ik met computerlessen begonnen. Toen ik net bij MultiBron kwam in 2013 heb ik een poging gedaan om computeren te leren, maar dat werd geen succes. Nu mijn Nederlands beter is ben ik opnieuw met een cursus begonnen. Ik kan het beter lezen en ik snap het beter en het gaat makkelijker.
Sinds de onafhankelijkheid in 1991 kan ik gewoon op vakantie naar Eritrea. Maar het is een eind vliegen en je gaat niet voor een paar weken. Je mag geen vakantiedagen sparen en meenemen naar een volgend jaar, dus soms ga ik drie jaar niet. Mijn toekomst ligt in Nederland, in Venserpolder en ook een beetje bij MultiBron.”
Tekst: Juriaan Otto
Foto: Carlien Oudejans