“Ik heb de MultiBron net zoveel nodig als zij mij, we zijn getrouwd.”
Johnny Ponson (Aruba, Nederlandse Antillen, 1958)
“Ik kom van Aruba. Vanaf 1985 woon ik permanent in Nederland. Ik had hier al eerder gewoond, had ooit bij de Marine in IJmuiden gezeten. In 1986 kreeg Aruba de status aparte, maar de raffinaderij ging ook dicht, dus de economie kreeg het zwaar te verduren. Dus hebben mijn vrouw en ik, we waren toen pas getrouwd, besloten in Nederland samen onze toekomst te gaan bouwen. Mijn kinderen zijn hier geboren. Ik ben begonnen als nachtreceptionist bij het Golden Tulip Hotel op het Leidsebosje. Bij diverse hotels heb ik mijn opleiding afgemaakt. Ik ben een tijdje terug geweest, naar Aruba en Colombia, maar toch weer terug naar Nederland gekomen. Vanaf 2011 zat ik thuis: reuma hield me in de greep. Mijn klantmanager van DWI heeft me de naam van de coördinator van MultiBron gegeven. Ik wilde vrijwilligerswerk doen, ik had geen sollicitatieplicht, maar ik wilde wel wat doen. Desnoods wat voor DWI doen, wie weet kon ik daar de mensen doorverwijzen.
Ik kon een paar uurtjes per week wat doen en dat kwam volgens coördinator Hans heel goed uit. Het klikte, ik mocht meteen blijven. Het laagdrempelige beviel me meteen ontzettend. Je hoefde je niet aan te passen, je mocht helemaal jezelf zijn. Er was nog niet zoveel, MultiBron was net een maand open, we zouden een FormulierenBrigade gaan opzetten. Ik kon al mijn energie, ervaring en opleiding meteen inzetten, op een manier waar ik me goed bij voelde. Dat heeft mijn ziektepatroon echt geholpen: als je je goed voelt, als je je tevreden over jezelf voelt, dan lijkt er geen plek voor ziekte. Het lichaam gaat daarop reageren. Ik heb reuma, volgens mijn specialist zijn de waardes van de ziekte gedaald. Onder invloed van het weer heb ik wel eens een terugslag, of te vochtig of te koud, twee keer per jaar heb je die verandering en dan steekt de reuma de kop op. Ik weet niet of het wetenschappelijk bewezen is, maar ik ben me lekkerder in mijn vel gaan voelen. Het is de waarheid, ik voel me lekker hier, anders zou ik hier niet zitten.
Ik heb de MultiBron net zoveel nodig als zij mij, we zijn getrouwd. Ik heb een HBO-opleiding bedrijfseconomie, het staatspraktijkdiploma, ik heb 30 jaar ervaring als administrateur. Die ervaring kan ik nu inzetten bij de vragen die elke dinsdag- en donderdagochtend bij ons binnenwandelen. Maar ook een stukje van mijn oma’s “Colombiaanse handelsgeest”: een betalingsregeling vragen is handel, een verzoek een aanvraag doen, uitstel, discussiëren met mensen het is een spel om dat voor elkaar te krijgen. Ik heb een paar uitzettingen voorkomen, dat was ook gepingel. Dat geeft me zeer veel voldoening. Ik hou soms organisaties een spiegel voor, leg ze uit hoe hun beleid overkomt. Op een leuke manier, ik hou er zelfs leuke contacten aan over. Bij de fiscus, DWI, het Stadsdeel ken ik mensen bij de voornaam. Dan hoef ik mezelf en de FormulierenBrigade niet meer voor te stellen, dat zijn korte lijntjes.
Ik blijk aanstekelijk bezig. De laatste maanden is de FormulierenBrigade sterk gegroeid, niet iedereen heeft even veel ervaring, mijn rol is nu ook om de anderen te coachen waar nodig. Het is zo gegroeid dat klanten vaak naar mij vragen, maar dat is niet des MultiBrons, we moeten het allemaal samen kunnen doen. Ik zie graag dat mijn collega’s dezelfde toewijding, enthousiasme, betrokkenheid krijgen. Zodat zij ook dezelfde voldoening uit dit werk kunnen krijgen. En ik blijf superactueel, dat is ook belangrijk. De nieuwe regels en regelingen komen vanzelf langs, daar moet ik me elke week weer in verdiepen, zonder dat ik naar een of andere seminar of workshop moet gaan.
MultiBron is mijn tweede huis, mijn sociale ontmoetingsplek, mijn stamkroeg. Ik heb de sleutel, ik kan komen en gaan wanneer ik wil. Ik heb de vrijheid om mijn eigen uren te bepalen. Ik ben gewend aan de mensen hier, het komt niet vaak voor dat het me lukt om iets zo naar me toe te trekken, dat komt ook door de mensen hier. De buurman tegenover zwaait regelmatig enthousiast naar me als ik de deur open. Twee jaar geleden heb ik een zaak voor hem gedaan en hij is nog steeds erg dankbaar. Dan zie ik die man zo staan en dan denk ik: daar doen we het voor. Blije mensen die in de shit zaten, die nu niet meer in de shit zitten. Waar ik vroeger pilletjes voor de pijn slikte om hier te kunnen komen, gaat het nu vanzelf, het vrijwilligerswerk is een soort medicijn, het werkt genezend op de ziel en dus op het lijf.”
Tekst: Juriaan Otto
Foto: Carlien Oudejans