“Mijn opa leerde mij op te trekken met mensen die positief zijn.”
“Ik ben Mohammed Hassan, ben 20 jaar oud en in juni 2018 vanuit Sierra Leone naar Nederland gekomen, naar mijn vader die al hier woonde. In Sierra Leone stond ik op het punt om economie te gaan studeren, maar vanwege de slechte situatie in het land, vooral ook met de dreiging van ebola, besloten mijn ouders dat ik naar Nederland moest vertrekken. Ik liet er mijn (half-)broer en zusje achter.
Mijn vader zag ik eigenlijk voor het eerst op Schiphol, waar ik met knikkende knieën aankwam, omdat hij ons gezin had verlaten toen ik nog een baby was. Mijn ouders zijn gescheiden van elkaar en nu pas ben ik een band met mijn vader aan het opbouwen.
Het was en is echt heel spannend om hem nu beter te leren kennen. Ik ben opgevoed door mijn opa en oma, van wie ik heel veel geleerd heb en ik ben daar erg dankbaar voor. Mijn oma is in 2017 overleden en op haar sterfbed heb ik beloofd iets van mijn leven te maken. Dat is ook de grootste reden van mijn motivatie om mijn doel te bereiken en succes te behalen. Niet dat het zo makkelijk was: ik had eerst heel veel verdriet en stress over hoe het verder moest met mijn leven. Ik piekerde over wat te doen en moest mijn studie opgeven om voor mijn familie en mijzelf te zorgen. Ik ging op zoektocht wat ik zelf hieraan kon doen…
Gelukkig had ik al jong geleerd om taarten te bakken, zalen voor bruiloften te decoreren en mijn opa had mij ook geleerd om trompet te spelen. Mijn opa zei altijd dat ik mijn eigen weg moet volgen, niet op andere mensen moet letten, maar altijd mijn best moet doen in alles. Eigenlijk vond ik het altijd al leuk om creatief bezig te zijn, mijn talenten te ontdekken en te laten zien aan anderen. Ik zit bijvoorbeeld in de Bijlmer Fanfare als trompettist, en nog een andere muziekband. Met media-apparatuur kan ik ook goed omgaan en ik ben jongerenreporter bij Kinder TV. En als sport speel ik basketbal.
Maar mijn grootste droom was en is om econoom te worden. En niemand of geen enkele situatie kan mij daarvan af brengen. Ik wil master in economie worden. Momenteel zit ik op het ROC in Amsterdam Zuidoost en volg de studierichting marketing en communicatie als opstap naar het HBO om er economie te studeren. Ik wil mijn eigen bedrijf openen en andere mensen helpen door ze in dienst te nemen, bijvoorbeeld een bedrijf in het produceren van een eigen ontwerp sportschoenen. Als bijbaantje werk ik nu bij McDonalds en doe daar al veel praktijkervaring op en leer samenwerken met collega’s.
Toen ik uit Sierra Leone kwam sprak ik natuurlijk helemaal geen Nederlands. Mijn vader bracht mij naar BuurtWerkKamer Samen Sterk om hulp te vragen bij het leren van de taal en mij wegwijs te maken in de maatschappij hier. Binnen zes maanden heb ik daardoor ook mijn inburgeringsexamen succesvol gehaald en na 2 jaar spreek ik ‘goed’ Nederlands. Nu ben ik zelf vrijwilliger in de BuurtWerkKamer om mensen op dezelfde manier te helpen zoals ik toen geholpen ben. Ik help de bezoekers met moeilijke brieven, formulieren invullen, online zaken opzoeken. En elke vrijdag koken we voor een groep bezoekers en eten we gezellig samen. Sinds kort zit ik zelfs in het bestuur van de bewonersvereniging van Samen Sterk.
In de BuurtWerkKamer leer ik veel over de taal en gewoonten van de mensen hier. Dat maakt mij sterker om anderen weer te helpen. Ik ben twee dagen in de week aanwezig. Het liefst zou ik zien dat er meer jongeren naar Samen Sterk komen om met elkaar te praten en hun talenten te ontdekken. In plaats van dat ze buiten hangen en niets doen, kunnen we kijken of ze ergens willen sporten, muziek willen maken of een ander talent kunnen ontwikkelen. Dat iemand in de BuurtWerkKamer gewoon met de jongeren kan praten en hen kan coachen, maakt niet uit hoe of wie ze zijn. Zodat ze hun droom kunnen volgen naar een goede toekomst. Daar zou ik heel graag aan mee willen werken.
Het mooiste van de BuurtWerkKamer vind ik het contact met andere mensen, dat het steeds makkelijker is om gewoon met iemand te praten die binnenstapt. In Sierra Leone mag je als jongere bijvoorbeeld niet zomaar met een oudere persoon gaan praten, laat staan in de ogen aankijken, want dat is erg respectloos volgens de cultuur. Ik moest echt leren dat het hier helemaal anders is en dat je mensen gewoon aan kunt kijken, want juist wanneer je wegkijkt denken mensen dat je een probleem hebt. Soms heb ik nog wel moeite om mij aan te passen aan alles dat tegenovergesteld is van wat ik kende, maar Erwin en Mavis hebben mij goed geholpen om daarin te groeien. Ik heb veel steun aan hen gehad toen ik pas in de BuurtWerkKamer kwam. En nu ik zelf vrijwilliger ben, werk ik samen met hen en kan ik altijd bij hen terecht.
Het is echt heel moeilijk om de dingen die je in je jeugd geleerd hebt snel af te leren en je in een andere maatschappij aan te passen. Ik denk dat veel mensen die uit het buitenland naar hier komen daar problemen mee hebben en erg bang zijn. Deze angst maakt dat mensen zich isoleren. Mijn hoop en advies is dat deze mensen de weg naar de BuurtWerkKamer vinden, omdat hier hulp voor hen is en ze makkelijker de taal kunnen leren en dan werk kunnen vinden. Ook zijn er meer anderstalige vrijwilligers nodig om bezoekers in hun eigen taal aan te spreken en ze zo beter op weg te kunnen helpen. Meld je dus aan…
Mijn opa, mijn inspiratiebron, heeft mij altijd geleerd om op te trekken met mensen die positief zijn en een droom hebben. Zo’n inspiratiebron wil ik ook voor een ander zijn: als de bekende Nelson Mandela die heel veel struggles in zijn leven heeft gehad, maar toch sterk, progressief en succesvol is gebleven en andere mensen heeft geholpen!
En mijn eigen quote is: ‘Blijf je dromen volgen en val daarbij niet in slaap’.
Tekst en foto: Juliette Lok Hin Samson