“Waar het op neer kwam was dat ik gewoon weer mijn eigen geld verdiende.”
André van Berkum (Amsterdam, 1961)
“Ik doe het echt omdat ik het leuk vind en mensen worden er blij van!
Ik zat zonder werk in de Bijstand en via Pantar deed ik al twee jaar vrijwilligerswerk met behoud van uitkering. Ik had een klus voor inbraakpreventie, maar kreeg opeens geen reiskostenvergoeding meer. Met een bijstandsuitkering kun je die honderd euro om op je werk te komen niet missen, dus zat ik weer thuis. Hang – en sluitwerk ben ik heel goed in, maar het ging gewoon niet meer. Na een maand kreeg ik een aanbod: of in een doehetzelf-winkel in West of voor een soort buurthuis, dat was BuurtWerkKamer MultiBron.
Mijn cv en mijn handigheid leverden drie dagen werken met behoud van uitkering op. Toen het goed ging vier dagen, waarvan drie betaald, allemaal regelingen, loondispensatie, maar waar het op neer kwam was dat ik gewoon weer mijn eigen geld verdiende. Dat voelde heel goed. Geen haar op mijn hoofd die spijt heeft dat ik dat heb gedaan. Financieel is het geen klapper als je het vergelijkt met een uitkering, maar ik ben zo blij dat ik onder de mensen ben en het is heel dankbaar werk.
Ik heb de buurt ook beter leren kennen, de mensen om me heen. Ik woon sinds 1984 in Venserpolder, ik heb de wijk gebouwd zien worden, was de tweede bewoner in de flat waar ik nog steeds woon. De wijk was eerst super, allemaal nieuw, veel contact onderling. Als klussende buurman kwam ik bij iedereen thuis. Je maakte toen sowieso makkelijker contact. Iedereen had zin in de nieuwe wijk, iedereen groette elkaar op de trap en in de buurt. Via via leerde ik de halve buurt kennen. Ik deed vrijwilligerswerk voor de woningbouwcorporatie, als een soort buurtconciërge, we deden met de bewonerscommissie een buurtschouw. Elke week vergaderen, elke week liepen we door de wijk om te kijken wat er stuk was. In de jaren ’90 is die sfeer helemaal ingezakt. In die tijd ging ik in de beveiliging werken, dus was niet meer zo inzetbaar. Maar meldingen werden ook niet meer opgepakt, de wijk werd niet meer bijgehouden, we draaiden in negatieve cirkeltjes. Dan haak je wel af. Mijn nachtdiensten hielpen natuurlijk ook niet, ik werkte in Beverwijk, Alkmaar, daar dan nog bij vergaderen, dat ging niet. Maar we werden als bewoners ook gewoon niet meer serieus genomen. Venserpolder ging vervuilen, melden hielp niet meer.
Daarom is dit werk ook zo leuk. Na al die jaren kan ik in dit project weer voor de buurt klaarstaan, op een positieve manier de mensen helpen, persoonlijk ondersteunen vanuit de MultiBron. Dat is ook een reden geweest om deze baan aan te nemen, het was echt iets in mijn straatje. Persoonlijk, afwisselend, thuis of bij de MultiBron. Met klussen, computer, van alles. Privé hielp ik altijd al een paar mensen in de buurt, nog steeds trouwens. Nu doe ik dat ook als werk.
Inmiddels werk ik hier drie jaar, sinds april 2013. Het doet me goed, het streelt mijn ego (lacht), ik doe het echt omdat ik het leuk vind en mensen worden er blij van! Door de MultiBron gaat de buurt ook weer vooruit, de mensen kunnen hier dingen halen: hulp, informatie, een duwtje in de goede richting. Maar inmiddels komen meer en meer mensen ook dingen brengen, iets terugdoen voor hun woonomgeving. Alles is hier gratis, je krijgt wat en je geeft wat terug. Een mevrouw komt hier elke week breien, valt onze vaste kok uit, dan gaat zij in de keuken staan. Zo kan het ook werken, het kost allemaal niks, maar je doet het voor elkaar, voor de buurt en zo wordt het heel simpel leuk. Een mevrouw van 93 heb ik in een jaar tijd zien leren computeren en breien, wie had dat gedacht. Zij voelt zich hier helemaal thuis, laatst had ze een boottochtje, belde ze met diepe excuses af, dat ze niet kon komen, zo is ze bij MultiBron verbonden. En als dan het licht in haar badkamer kapot is, dan kom ik als klussenier: bleek het helemaal doorgebrand. Nieuwe lamp gekocht en gemonteerd. We betekenen echt iets in haar leven. Een buurvrouw van mij zat echt helemaal alleen sinds haar man opgenomen was in een bejaardenhuis. Ik wist dat ze heel goed was met handwerken en heb echt mijn best gedaan om haar uit haar huis te trekken, zodat ze niet zo vaak alleen zat. Ze heeft wel familie, maar druk, druk, je weet wel. Ze heeft het aanbod geaccepteerd en na twee keer wist ze dat ze het hartstikke leuk vond. Ze leidt nu elke week een activiteit met 15 mensen gemiddeld, die hangen aan haar lippen, sommigen komen tussendoor bij haar thuis.
Ik heb klachten aan mijn knieën, schoudergewrichten en ik heb migraine, en toch ga ik echt elke dag met plezier naar mijn werk. Het is vrolijk werk, vrij werk, dat motiveert en geeft me voldoening en leidt af.
De vervuiling is nog steeds, maar er is wel weer meer lol in de buurt. Stiekem gaat de buurt er langzaam toch op vooruit, in ieder geval niet meer op achteruit. Er zijn weinig problemen die we vanuit de MultiBron niet kunnen oplossen en anders weten we wel wie er wel de juiste hulp kan bieden.”
Tekst: Juriaan Otto
Foto: Carlien Oudejans