“Nog nooit zat ik zo op mijn plek”
Bert over BuurtWerkKamer Hart voor Leidsche Rijn (Utrecht)
“Ik begrijp je als het even niet gaat”
Bert: “Ik voelde het zelf al, maar anderen zeggen het ook. Deze omgeving is zo goed voor me. Laatst kwam mijn coach van Lister langs. Ik had amper tijd met hem te praten en dat is een goed teken. Ik zit hier op mijn plek. De mensen zijn vriendelijk en vooral beschaafd, wat ik erg prettig vind. Één keer per week koken en eten we samen en iedere vrijdag doe ik mee aan een creatieve activiteit. We maken schilderijlijstjes, beschilderen flessen of stenen. En je kunt ondertussen ook iets kwijt aan elkaar – iets leuks dat je hebt meegemaakt, iets waar je je zorgen over maakt – zonder dat je hoeft aan te kondigen: we gaan het nu even over het leven hebben. Het is lekker vrijblijvend en wat ter sprake komt is nooit gek.”
Op mijn plek
“Ik merkte met de tijd dat de mensen die hier komen allemaal een vlekje hebben. Dat zorgt er des te meer voor dat we elkaar ook helpen als dat nodig is. Maar de aanspraak, het elkaar kennen, dat is het voornaamste. Jaren geleden ging het zo slecht met me dat ik het liefst thuisbleef. Het kostte teveel moeite eruit te gaan, om mensen op te zoeken of zelfs vrijwilligerswerk te doen. Soms was mijn bed uitgaan en douchen het enige dat ik op een dag deed. Daarom woon ik beschermd, in een gebouw met ook reguliere bewoners, en heb ik een coach met wie ik elke week bespreek hoe het gaat. Hij was het die me wees op de BuurtWerkKamer. Eerder had ik al vrijwilligerswerk gedaan, maar nog nooit zat ik dus zo op mijn plek.”
Even opladen
“Nu ga ik er zelf weer op uit. Nu weet ik dat als ik een paar minder goede dagen heb, dat dat niet het begin van het einde is. Soms gaat het gewoon even niet en dat is dan tijdelijk. Dankzij deze plek en mijn hond Moby heb ik een ritme en leer ik andere mensen kennen. De mensen hier, de mensen van de honden in de buurt. Dat contact met de ander heb je nodig, maar als je diep zit, kun je het niet aan. Ik heb nog steeds momenten dat het te druk voor me wordt. Als ik na een activiteit blijf eten, ga ik tussendoor naar huis. Even opladen.”
Het valt mee
“Och, wat zag ik tegen dit gesprek op, en dan ook nog op de foto. Ik vind nieuwe dingen vaak spannend. Maar wat valt het mee als je het toch doet. En wat ben ik dan opgelucht en trots na afloop. Vroeger had ik zeker afgezegd. De stress is het niet waard. Nu weet ik: je moet er doorheen. Doe het maar, want het wordt vast leuk. Of ik ook wat voor anderen beteken? Ik denk het haast wel. Door mijn ervaringen herken ik het als jij een rugzakje hebt. Ik vind het ook fijn om anderen een beetje uit een isolement, dat ik maar al te goed heb gekend, te halen. Door een praatje, wat aandacht, door samen te eten. En soms hoef je ook niks te zeggen; ik begrijp je als het even niet gaat. Ervaringsdeskundigen hebben echt meerwaarde.”
Gelijk en verschillend
“Soms kan ik de vinger er niet opleggen, hoe het komt dat het hier zo voor mij werkt. Ik denk omdat ik mezelf mag zijn. Omdat ik hier met gelijkgestemden ben qua rugzak. Terwijl we allemaal verder best wel verschillend kunnen zijn. Ik spreek hier mensen waarmee ik anders niet snel in contact kom. Zo leer ik over andere culturen, andere religies, kortom andere levens. Same met dit vrijwilligerswerk geeft dat zoveel betekenis aan mijn leven.”