“Het warme gevoel dat ik hier kreeg toen het met mij niet goed ging, dát wil ik hun meegeven”
Deborah over BuurtWerkKamer Casa Jepie Makandra (Amsterdam-Zuidoost)
“Zonder hen had ik die stap nooit gezet”
Deborah: “Tuinieren is niet echt mijn ding, maar ik had wel een grote tuin. Op een dag kwamen ze van de BuurtWerkKamer langs. Sandra, met een hele groep kinderen. Ze namen mijn tuin onder handen en het zag er weer prachtig uit. Ik was dankbaar en wilde iets terug doen. Maar wat en hoe? Ik zat in een moeilijke periode, zat thuis en eropuit gaan was een te grote stap. Toch ging ik, aangespoord door die dankbaarheid die ik voelde. En met toch ook het besef dat mijn wereldje wel erg klein was geworden. Dus ja, ik zette zelf die stap. Maar die had ik niet genomen als zij niet eerst bij mij voor de deur hadden gestaan. Dat gaf me kracht.”
Een warm welkom
“Eenmaal bij Casa Jepie binnen bleek dat je er van alles kon doen. Allereerst gewoon gezellig langskomen, zonder dat je iets moet. Je bent welkom, was en is de boodschap. Ik mocht zo aanschuiven, ook bij de dagvergadering! Ik was overweldigd. Ik mocht hier gewoon zijn. Ík mocht er zijn. Dus ging ik steeds vaker langs en ontdekte dat ik ook zelf kon bijdragen. Dat deed ik dan ook. Zo heb ik onder andere fietsles gegeven. Iets terugdoen voelde goed. Ik voelde me ook steeds beter en ging weer werken, in combinatie met een opleiding. Ik kon aan de slag als verzorgende op een afdeling met ouderen met dementie. Van Casa Jepie nam ik afscheid.”
Een knop omzetten
“Zwaar werk was het, maar ik deed het met liefde. Uiteindelijk braken de wisseldiensten me op. Als alleenstaande moeder van drie kinderen vond ik dat moeilijk te combineren. Ook werkte mijn gezondheid niet mee. Aan drie hersenvliesontstekingen in een periode van tien jaar heb ik chronische hoofdpijn en rugpijn overgehouden. Toen ik ook nog mijn voet brak, besloot ik te stoppen. De motivatie om te werken, wat ik echt heel graag wil, was helemaal weg. Maar van thuis zitten met een uitkering werd ik depressief. Toch sleepte ik me naar een cursus van de gemeente. En dat was de volgende omslag. Omringd door allemaal vrouwen met een verhaal zoals dat van mij kreeg ik weer de kracht. Ik moest een knop omzetten. En toen kwam ik Juriaan tegen. Hé hoi, hoe gaat het? Kom weer eens langs bij Casa Jepie…”
Een ideale baan
“Dat was vier jaar geleden. En niet snel daarna was er een vacature voor assistent-teamcoordinator. Een betaalde baan! Uit meer gegadigden werd ik gekozen. Het is de ideale baan, want ik heb geen diploma’s, niet heel veel werkervaring. Maar hier weten ze wel wie ze aannamen: een harde werker die enorm haar best doet er te zijn. En voor mij is het werken alsof ik thuis ben. Op een plek waar ik me kan ontwikkelen en niet weer bij nul moet beginnen. Op een plek waar ik mensen zich welkom kan laten voelen, zoals ik zelf heb gevoeld toentertijd. Hun verhalen kan horen; verhalen zoals ik zelf heb meegemaakt. Dat je onderaan bungelt en niet weet hoe verder. Het warme gevoel dat ik hier kreeg toen het met mij niet goed ging, dát wil ik hun meegeven. Ik begrijp waar ze vandaan komen en weet wat ze als eerste nodig hebben: je gehoord en gezien voelen. Weten dat je er mag zijn. En dan kijken: hoe verder? Niet door hen alles uit handen te nemen, maar door samen stappen te zetten. Zodat ze leren hoe ze het zelf kunnen doen. Zodat we ze kunnen loslaten op een gegeven moment. Al blijft de deur ook dan altijd openstaan.”