“Ik word nog emotioneel als ik eraan denk hoe geweldig ik hier ben opgenomen”
Leila over BuurtWerkKamer 360 Celsius in Eindhoven
“Alles was beter dan thuis zitten”
Leila: “Als ik deze plek niet had leren kennen, had ik depressief thuis gezeten. De BuurtWerkKamer was mijn redding. Al begreep ik de eerste keer totaal niet wat ik zag. Allemaal mensen, allemaal gesprekken, activiteiten. Ik mocht zo aanschuiven, kreeg een kop koffie. Wat gebeurt hier, vroeg ik me af. Maar het voelde goed. Mensen zeiden me heel aardig gedag en met Juriaan sprak ik over mogelijk vrijwilligerswerk. Mijn familie was het daar overigens niet mee eens. Ik, die altijd hard had gewerkt en nu in een moeilijke periode zat met financiële zorgen, ging vrijwillig ergens aan de slag?”
Vreselijke heimwee
“Jaren heb ik keihard gewerkt. Op mijn zestiende maakte ik na schooltijd kleedkamers in een fabriek schoon. Daar werd varkensvlees verwerkt; niet echt lekker werk dus, maar het was werk. Ik verdiende m’n geld. Meer en andere zware baantjes volgden, onder andere in de koeling van een slagerij en in een fabriek waar ze aanrechtbladen maakten. Al mijn spaargeld ging jaren later in mijn eigen lunchroom zitten. Daarna had ik nog een foodtruck en een kledingwinkel. Ja, je kunt wel zeggen dat ik alles heb geprobeerd. En toen kwam corona. Mijn man verloor zijn zaak en ik was rond die tijd gewoon gesloopt. Sinds vorig jaar wonen we in Eindhoven. Ik kende er niemand, had geen werk en vreselijke heimwee. De deur ging ik liever niet uit.”
Sollicitatiegesprek?
“Het telefoontje van de generalist van WIJeindhoven ging over mijn dochter, dat wist ik. Maar opeens vroeg ze: hoe gaat het eigenlijk met jou? En na mijn verhaal, wat lekker was om te doen, zei ze: ik heb wel iets voor je. Samen stelden we mijn cv op. Een lange lijst met verschillende werkzaamheden. Dat ik van aanpakken weet, was een trigger voor de mensen van de BuurtWerkKamer. Ik mocht langskomen en weet nog steeds niet of die eerste keer echt een sollicitatiegesprek was. Het ging zo ontspannen. Het was er gezellig, huiselijk vooral. Ik zag me hier wel als gastvrouw aan de slag gaan. En ik zou wel zien waar dat naartoe zou leiden. Alles beter dan thuis zitten.”
Emotioneel
“Ik word nog emotioneel als ik eraan denk hoe geweldig ik hier ben opgenomen door Juriaan, Maud en Arie. Hoe menselijk. Dat was ik helemaal niet gewend. Ik ben iemand die veel voor anderen doet, maar tot ik hier kwam, kreeg ik daar niets voor terug. Dat verwachtte ik ook niet. Maar toen ik voelde hoe dat was – heel simpel, dat iemand koffie voor je zet – maakte dat veel bij me los. In de BuurtWerkKamer word ik gezien. Worden mijn kwaliteiten gezien. Ik weet wel dat ik die heb, maar hardop zeggen dat ik die heb, zou ik eerder nooit hebben gedaan.”
Geen diploma’s
“Zes maanden zou ik in eerste instantie aan de slag gaan en dan zouden we wel weer verder zien. Maar al na twee maanden kreeg ik een contract aangeboden. ‘Jij bent een van ons,’ zeiden ze. Ze waren blij met me, ik hoorde hier thuis. Dat voelden we aan beide kanten. Wel vond ik het spannend om allerlei taken op me te nemen. Formulieren die ik zelf thuis altijd wegschoof, moest ik nu voor anderen lezen en samen met hen invullen. Ik dacht ook altijd: ik heb geen diploma’s. Nu weet ik: ik heb geen diploma’s, maar ik kan heel veel. Ik ga op computerles en volg een cursus Mental Health First Aid, omdat hier ook mensen met een psychische kwetsbaarheid komen. Als ik iets niet weet, kan ik het Maud vragen. En als iemand alleen Arabisch spreekt, kan ik te hulp schieten. Zo zijn we over en weer nuttig.”
Vertrouwen
“Naast fietsles en op woensdagavond koken voor bewoners uit de buurt, geef ik ook taalles. Ik ben geen juf natuurlijk, maar de beginnelingen – afkomstig uit Oekraïne, Spanje, Turkije en noem maar op – woordjes leren, dat lukt me wel. Ik nam het een keer over van Maud en toen zag ze: jij kan dat. Dat vertrouwen in de ander, dat is hier heel fijn. Zowel voor mij als voor alle bezoekers, vaste en minder vaste. Hier voorkomen we dat mensen geïsoleerd leven, eenzaam worden, er niet uitkomen, vast blijven zitten in een situatie en niet verder durven kijken. Hier zijn we er gewoon voor elkaar.”