“Ik geloof er heilig in dat je vanzelf komt waar je zijn moet”
“Dat mensen begaan met je zijn op je werk was nieuw voor me”
Eric over BuurtWerkKamer TOP (Utrecht)
“Hier zijn veel aardige mensen”
Eric: “Ken je de Japanse term ikigai? Dat is dát waarvoor je graag je bed uitkomt. Wat het waard is om voor te leven. Nou één ding was zeker; het lopendebandwerk dat het UWV bij me vond passen, was niet mijn ikigai. Wat ik hier nu doe, mensen iets uitleggen, iets leren, dat is het wel. Maar de weg hiernaartoe was lang. En somber. Een late ADHD-diagnose verklaarde achteraf een hoop. Het gepest worden op school, het me nergens bij horen voelen, altijd merken dat je buiten de groep valt. Hier hoor ik erbij.”
Herkenning
“Ze waren vast en zeker superaardig toen ik hier de eerste keer binnenstapte. Maar door mijn zenuwen en ervaringen was ik uiteraard niet op mijn gemak. Ze vinden me vast raar, dacht ik. Maar dat vonden ze niet. Integendeel zelfs. Ze vonden me aardig, zagen dat ik wat kon, wilden me graag hier hebben. En dan groeit het vertrouwen, leer je elkaar kennen en wist ik al snel: hier zijn veel aardige mensen. Een bepaald soort mensen en je herkent elkaar daarin. Dat er een beetje op je wordt gelet, dat mensen begaan met je zijn op je werk, was nieuw voor me. Het is geweldig.”
Een grote stap
“Heel erg boos worden, zoals ik vroeger wel eens deed, gebeurt niet meer. Ik ben in principe een rustig mens en hier is niets waarover ik me boos hoef te maken. Hier is niemand die me voor het karretje spant, omdat ik nu eenmaal graag help. En dat is maar goed ook, want boosheid put je gigantisch uit. Ze remmen me hier zelfs een beetje af. Ik wil zoveel mogelijk mensen helpen en dan ga je wel eens over je grenzen. En die moet ik bewaken. Vanuit een teruggetrokken bestaan weer onder de mensen zijn is een grote stap. Nog steeds vind ik het fijn om op mezelf te zijn, maar ik kan weer genieten van anderen. Van mijn collega’s, van bewoners, van waardevol bezig zijn. Het is fijn dat dat wordt opgemerkt. Na een proeftijd van twee maanden kreeg ik een contract als assistent van de teamcoördinator. Ik ben hier echt met mijn neus in de boter gevallen.”
Bang hert
“Je komt vanzelf waar je zijn moet. Dat geloof ik heilig. Op zoek naar vrijwilligerswerk, om weer wat structuur in mijn leven te krijgen, kreeg ik elders geen reactie op mijn sollicitatie. En toen liep ik langs de BuurtWerkKamer en zag ik een advertentie. En stapte ik binnen, als een bang hert. Grappig hoe de dingen lopen, hè. Echt waar, je komt vanzelf waar je zijn moet. Dit werk past me. Ik ben geen whizzkid, maar heb genoeg verstand van hoe het digitale werkt om anderen te helpen. Ik geef ook taalles en bijles, help met formulieren, ontwerp flyers, beheer de sociale media en maak momenteel een video over de vrijwilliger van de maand. Ik heb geschiedenis gestudeerd en heb geleerd dat je alles kunt opzoeken. Daar voel ik me heel zeker in.”
Zoveel gelukkiger
“In de stad word je snel anoniem als je, zoals ik, van jezelf een kluizenaar bent. Als je niet bij een vereniging zit of iets anders doet, ben je al snel alleen. Door dit werk leer ik mensen kennen. Zeggen mensen me in de supermarkt gedag. Dat is toch best plezierig. Door het werk raak ik dus betrokken bij waar ik woon. En doordat het gevarieerd werk is, hou ik het als ADHD’er makkelijker vol. Ik ben zoveel gelukkiger dan toen. Ik mag dan wel niet sociaal zijn in traditionele zin, maar ik ben wel een sociaal dier en heb mensen om me heen nodig. Hier heb ik de juiste balans gevonden.”