“Klaag niet, haal waar je het halen kan.”
Lexie Bakboord (Paramaribo, 1923) naar de naailes in Multibron
“Ik ben mijn werkzame leven verloskundige geweest in Suriname. Op mijn zestigste ging ik met pensioen en moest ik naar Nederland voor een medische behandeling. Dat was in 1982. Ik kwam al elk jaar naar Nederland met vakantie, voor familiebezoek, bij mijn zus en haar kinderen. Die medische behandeling bleek blijvend nodig, dus moest ik in Nederland gaan wonen.
Nieuwe stek in Nederland
Drie jaar heb ik in Amstelveen gewoond bij een nichtje. Ik kon niet eindeloos bij familie blijven wonen, het was wel praktisch dat tante kon oppassen, maar ik wilde mijn eigen stekje. Toen hoorde ik van de Bijlmer, voornamelijk nare dingen. Ik vond die grote flats met lange gangen en liften ook maar niks. Maar in Venserpolder was het allemaal kleiner en lager. Ik kwam in de Boeninlaan terecht, toch een iets minder groot complex, waar je met de auto gewoon voor je deur kunt stoppen.
Ik kon daar op het huis van iemand passen, die de meeste tijd in Engeland zat. Uiteindelijk vond ik voor mijzelf een huis één straat verderop. Ik kan niets kwaads zeggen over de Bijlmer, het is een heel rustige buurt.
Vrienden in Suriname
Nederland werd mijn nieuwe vaderland. Ik moest een nieuwe vriendenkring opbouwen.
In Suriname was ik degene die het sociale leven organiseerde. Waar ik woonde was het net een dorp, dertig kilometer van Paramaribo bij de bauxietmaatschappij Paranam. Alleen de arbeiders van Paranam en hun gezinnen woonden er en in het weekend ging bijna iedereen weg, maar ik moest beschikbaar blijven. Dus ik moest mijn eigen vertier creëren, zo ben ik met de padvinderij begonnen, als leidster. “Denpar” [Denpaar] werd mijn padvindersnaam, van “Dag en nacht paraat”, als verloskundige, maar ook voor de kinderen van het dorp. Ik hielp de moeders namelijk ook bij de opvoeding. De kinderen beschouwden me vaak als hun tweede moeder. Voor een aantal ben ik getuige geweest bij hun huwelijk. Ik heb wel haast duizend kinderen gehaald. Al die kinderen zijn ook een beetje van mij en ik hoor nog steeds vaak van ze. Ik werd laatst 93 jaar, had ik twee deuren vol verjaarskaarten. En er is ook een groep van oud-padvindsters, die uit Suriname komen. We zijn met dertig vrouwen, ik ben de oudste, de jongste is zestig.
Schoorvoetend naar Multibron
Hier in Nederland kreeg ik eerst nieuwe contacten via de kerk. Ik ben niet zo van het uitgaan en winkelen, maar je moet je eigen leuke dingen creëren. Ik heb me nooit eenzaam gevoeld. Twee jaar terug zag ik de Nieuwsbrief van de MultiBron in de etalage hangen. Vanaf mijn scootmobiel werd ik vriendelijk begroet. Schoorvoetend kwam ik binnen, ik kende niemand hier, maar je moet durven. Ik heb me aangemeld voor het handwerken. Haken en breien. Op de katholieke scholen in Suriname was handwerken een hoofdvak: haken, breien en naaien. Ik had het jaren niet gedaan. Ik vind het hartstikke leuk. Als het vakantie is mis ik onze wekelijkse bijeenkomsten. Ik kende alle dames van de groep niet, maar nu zitten we toch elke week bij elkaar als waren we vriendinnen. Ik wist niet dat zoiets bestond in de Bijlmer, het is zonde als je daar geen gebruik van maakt.
Tijd om te gaan genieten
Een initiatief als MultiBron, daar moet je op afstappen. Lees zo’n Nieuwsbrief en ga eens kijken wat ze daar doen. Voor iedereen is er wel wat te halen. Voor mij was er meteen iets wat ik leuk vond. Nadat ik met het breien begonnen was, kwam het aanbod van een computercursus langs. Ik had vijf jaar eerder al een cursus gedaan. Bij de cursus bij MultiBron heb ik weer veel bijgeleerd. Ik kon al wel een brief schrijven op de computer, nu kan ik ook e-mailen en internetbankieren. En de klusjesman van MultiBron heeft mijn badkamerlamp gerepareerd. Die was doorgebrand.
Mijn hele leven ben ik zelfstandig geweest. Ik zeg: klaag niet, haal waar je het halen kan. Ik heb altijd zelf iedereen geholpen waar nodig. Nu komt de liefde op mij af. Ik praat niet veel, zit er vaak maar een beetje stil bij te luisteren, daar houd ik van. Zo kan ik ieders karakter inschatten.
Nu is het tijd dat ik zelf kan gaan genieten. Als ik niet kom, dan bellen ze me op. Ik ben 93, dus ik moet het af en toe rustig aandoen van de dokter!”
Tekst en foto: Juriaan Otto