“De BuurtWerkKamer ís er gewoon voor mensen.”
Mavis is een sprankelende actieve vrouw van Surinaams – Hindoestaanse moslim- afkomst en is 46 jaar oud. Ze heeft een lieve man en vier kinderen. Op het eerste gezicht lijkt ze iemand die alles voor elkaar heeft, veel kennis van zaken bezit en nergens voor terugdeinst. Altijd enthousiast, een open blik en een stem die vrolijk galmt door de ruimte. Totdat je haar beter leert kennen en ze haar verhaal doet.
Vanuit een nare echtscheiding bleef Mavis eenzaam achter, voelde zich psychisch helemaal in de war en had grote financiële schulden. Ze voelde zich verraden, had geen inkomen en moest een uitkering aanvragen. De aanvraag voor de uitkering verliep erg moeizaam. Dat was allemaal een grote klap voor haar en ze gaf zichzelf de schuld van haar situatie.
Mavis trok zich helemaal terug uit haar omgeving en durfde geen telefoontje meer op te nemen, laat staan ze zelf te plegen. Ze stond doodsangsten uit en maakte voor niemand de deur meer open. Door onwetendheid werd ze schuw en durfde ze niets meer. Haar netwerk viel weg en ze was helemaal op zichzelf aangewezen. Ze was alles kwijt.
Toen kwam ze, via via, in de hulpverlening terecht bij een maatschappelijk werkster die haar langzaam uit haar isolement haalde en leerde weer op eigen benen te staan. Langzaam kroop ze uit haar schulp. Ze begon voorzichtig met vrijwilligerswerk op de school van haar kinderen, nam zitting in de ouderraad en werd wat mondiger. Ze kreeg haar kinderen met behulp van rechtshulp terug en verhuisde naar Amsterdam Zuidoost. Stap voor stap kreeg ze haar leven weer op de rails. Ze werd steeds actiever in het sociale leven en had ook weer plezier in haar dagelijkse activiteiten.
De maatschappelijk werkster betekende veel voor Mavis. Ze hadden een goede band met elkaar. Op een dag vroeg ze aan Mavis wat ze graag zou willen doen in de toekomst. Mavis gaf aan dat ze zelf ook mensen wilde helpen die hetzelfde hadden meegemaakt als zij, want vanuit haar eigen ervaring wist ze hoe moeilijk het was om hulp te vragen en uit de problemen te komen. “Je sluit je juist af voor mensen en voor hulp.”
Mavis kwam bij een klantmanager terecht en hij vroeg wat ze voor zichzelf deed. Daar moest ze heel diep over nadenken. Ze ontdekte tot haar verbazing dat haar focus zo gericht was op de kinderen en haar situatie, dat ze niets voor zichzélf deed. En toen werd Mavis naar de BuurtWerkKamer De Handreiking verwezen, om daar rond te kijken en te ervaren of het iets voor haar was, of ze er iets voor haarzelf kon doen. Maar eerst nog haalde ze heel stoer haar heftruck-rijbewijs bij een re-integratie traject van de gemeente.
Ze voelde zich bij de BuurtWerkKamer als een vis in het water: het was vijf minuten van haar huis af en ze begon met één dagje in de week en bouwde dat op naar meerdere dagen. Er was een goede sfeer bij de BuurtWerkKamer en het geven van Nederlandse lessen beviel haar prima. Ze merkte dat het best wat tijd kostte om het vertrouwen te winnen van de bezoekers, maar door haar eigen ervaring wist ze daar heel goed mee om te gaan en voerde veel een-op-eengesprekjes. Dit deed haar en de bezoekers goed. Tot haar grote verrassing vroeg de coördinator of ze assistent-coördinator wilde worden en ze stemde toe. Eindelijk had ze een eigen baan, eigen verantwoordelijkheid en erkenning en deed ze iets dat helemaal voor haarzelf was. Wat een overwinning.
In 2018 ging de BuurtWerkKamer Samen Sterk in de flat Gravestein open en maakte ze de overstap naar deze nieuwe werkomgeving. Daar helpt ze de bezoekers met een hulpvraag bij uitleg van (moeilijke) brieven van instanties, pleegt ze voor hen de meest moeilijke telefoontjes en is ze nergens meer bang voor. Door haar eigen ervaring weet ze precies waar de angst en knelpunten liggen bij de bezoekers en kan ze op een laagdrempelige manier helpen met formulieren invullen, doorverwijzen, maar bovenal in vertrouwen het gesprek en contact met de mensen op gang brengen. “De schaamte bij mensen creëert vaak angst en wantrouwen. Daardoor durven ze niet over hun problemen te praten. Wat het natuurlijk allemaal veel erger maakt.”
Mavis werkt bij Samen Sterk met een leuk team en is heel erg blij met de begeleiding van Juriaan en Erwin die haar het vertrouwen hebben gegeven dat ze het allemaal aankan. Ook collega Dayenne heeft haar heel goed bijgestaan tijdens het inwerken. Ook van de stagiaires leert ze veel en komt de theorie en praktijk bij elkaar. Kortom, ze leert elke dag iets nieuws en blijft groeien in haar werk. Samen Sterk is als een tweede thuis voor Mavis, omdat ze de buurt kent en zich erg fijn voelt tussen de buurtbewoners: de bezoekers van de BuurtWerkkamer. Het feit dat de Buurtwerkkamer er gewoon ís voor de mensen en zal blijven, geeft een goede basis en versterking van de buurt. Mavis kan daar zoveel voorbeelden van geven. Een daarvan gaat over een mevrouw die een keer binnenkwam met heel grote schulden, huisontruiming op stapel en heftige problemen. Mavis kon samen met haar collega Dayenne voor deze mevrouw bellen naar de juiste instanties, haar verwijzen en ten slotte geruststellen dat het goed kwam. Nadat deze mevrouw uit haar problemen was, kwam ze terug om hen heel emotioneel te bedanken en hun te zegenen voor alles wat de BuurtWerkKamer voor haar gedaan had.
Het was een lange weg, maar wat is Mavis er trots op dat ze nu mensen kan helpen en dat er positieve resultaten uit voortkomen. Ze is er zelf ook sterker van geworden. Ze heeft nog wel moeite met het ontvangen van complimenten daarover, maar dat zal ze langzaam leren accepteren. Dat is nog een stukje verwerking uit het verleden. Het komt in kleine stapjes allemaal goed.
Mavis zou nog graag zien dat de BuurtWerkKamer op meerdere plekken opgezet wordt en dat er meer aan educatie gedaan wordt. Ze denkt dat daar erg veel behoefte aan is.
Vanuit het niets heeft Mavis zich kunnen opwerken naar deze werkplek en wordt er zelf heel erg blij van wanneer ze een bezoeker op weg heeft kunnen helpen. Dat ze iemand houvast kan geven, een vertrouwd gezicht mag zijn en de buurt te versterken in:……Samen Sterk!
Tekst en foto: Juliette Lok Hin Samson